Poznań - miasto doznań. (Z cyklu: Polska na 100%).

Zaczęłam sezon podróżniczy. W końcu. Ostatnie miesiące to istny rollercoaster, czas mijał w tak wielkim pędzie, że aż strach się bać! Wyłączyłam internet i poświęciłam się nauce, ale teraz już jestem. I mam nadzieję, że czwartkowa wycieczka do Poznania była inauguracją całego sezonu. W końcu do odwiedzenia pozostało jeszcze osiem województw i trzeba plan zrealizować ;)

Kiedy w lutym opisałam wstępne plany wyjazdowe na ten rok, pod wpisem odezwała się Miśka, która zaoferowała swoją pomoc w zwiedzaniu Poznania. Osobiście się nie znałyśmy, ale z widzenia jak najbardziej. To jest bardzo ciekawe - że w internecie także można znać się tylko z widzenia ;) Liczyłam tylko na kawę, spotkanie, poznanie się, a Miśka  zarezerwowała dla mnie cały dzień! Spotkałyśmy się na najbardziej pokręconym dworcu świata i, mimo początkowo niesprzyjającej aury, spacerem poszłyśmy poznawać Poznań. I siebie nawzajem też :)

Po trasie miałyśmy Centrum Handlu, Sztuki i Biznesu Stary Browar. Z okazji Święta Pracy wszystko w środku było zamknięte, ale tak sobie myślę, że może to i dobrze, bo gdyby mnie jakaś jama marketingowa wciągnęła, to bym się nie wyrobiła na pociąg powrotny ;) Mimo możliwości wejścia do środka, nie można było dotrzeć do rzeźby Igora Mitoraja "Thsuki-no-hikari", czyli ogromnego fragmentu ludzkiej twarzy.

Centrum Handlu, Sztuki i Biznesu Stary Browar

Mogłyśmy natomiast zobaczyć (a nawet dotknąć!) brązowej rzeźby "Kufel" znajdującej się na zewnątrz Centrum.

"Kufel" autorstwa Wojciecha Kujawskiego.

A później Miśka skierowała nasze kroki w stronę centrum, obiecując, że pokaże mi koziołki. No bo przecież nie można być w Poznaniu i nie widzieć koziołków. No to poszłyśmy. Głowa mi się kręciła we wszystkie strony.

Patrzę w głąb uliczki, oczy mi się rozszerzają i błagalnym tonem pytam:
- Miśkaaaaa, a tam też pójdziemy????
- Pójdziemy!

Ale zanim tam, to najpierw poszłyśmy na Górę Przemysła, by zza płotu podziwiać Zamek Królewski. Wciąż trwa rekonstrukcja. Myślę, że jak już wszystko będzie gotowe, to będzie pięknie.

Był też pomnik konny 15. Pułku Ułanów Poznańskich, ale od tyłu i z daleka, to nie wstawiam zdjęcia ;) Powoli zbliżałyśmy się do ratusza, aby zobaczyć słynne poznańskie koziołki...

Poznański ratusz obfotografowałam chyba z każdej strony - przepiękny jest.

Studzienka Bamberki na Starym Rynku

Bambrzy byli Polakami pochodzenia niemieckiego, potomkami osadników przybyłych z okolic Bambergu. Tradycyjny bamberski strój został stworzony poprzez połączenie cech kilku innych strojów, m. in. frankońskiego i łużyckiego. Powyższy posąg przedstawia kobietę w tradycyjnym stroju bamberskim, z atrybutami przemysłu winiarskiego, tj. nosidłami i konwiami.

Jeszcze spotkałyśmy św. Jana Nepomucena

Pod względem wszędobylskich ogródków piwnych, Poznań dorównuje kroku innym miastom. Ani to estetyczne, ani przyjemne w taką pogodę, jak w czwartek, ale kasa leci, więc biznes się kręci.

Te kamieniczki wyglądają, jak wycięte z bajki. Też macie takie wrażenie?

Ogłaszam poznański ratusz moim ulubionym obiektem. Pod każdym względem.
Chyba zrobię marchevkowy subiektywny ranking najpiękniejszych budynków.

No i tłumy doczekały się koziołków. Poniżej zamieszczam film, od razu przepraszam za zjazdy obiektywu, ale niestety moja ręka to nie wysięgnik i też ma prawo do chwili słabości :P

Później jeszcze na chwilę zajrzałyśmy do tych naziemnych koziołków...

Następnie wstąpiłyśmy do kościoła farnego, ale o tym napiszę innym razem, bo tego się nie da ogarnąć na jeden raz! A po kawowej regeneracji ruszyłyśmy w dalszą wędrówkę, mijając fragment zabytkowego muru.

Zajrzałyśmy na Ostrów Tumski, o czym także będzie oddzielny post. Zawitałyśmy na chwilę nad Jezioro Maltańskie...

Kolejka Parkowa Maltanka

Stojący na bocznicy tendrzak.

I teleportowałyśmy się tramwajem na Jeżyce, a później już dreptałyśmy w stronę dworca, bo czas mijał nieubłaganie szybko.

Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego

Fontanna przed Teatrem Wielkim

Pylon latarni

Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki

Poznański Okrąglak ;)

Zamek Cesarski

W budynku mieści się Centrum Kultury ZAMEK. Przy wejściu w holu głównym są cztery baaaaardzo wygodne materace. Uwierzcie, że jak się po całym dniu łazikowania człowiek na nich położy, to wstawać się nie chce. No, ale jak trzeba, to ok... Idziem dalej.

Gmach Filharmonii Poznańskiej

Pomnik Ofiar Czerwca 1956 na placu Adama Mickiewicza.

I po tym już naprawdę poszłyśmy na dworzec. Przez sześć godzin obeszłyśmy najważniejsze punkty Poznania. Wykorzystałyśmy czas maksymalnie, jak się tylko dało. Nagadać się też nie mogłyśmy, no bo jak? Pierwsze spotkanie, do tego tak strasznie sztywno określone ramy czasowe. Ale nie ma co narzekać, było świetnie, mapa nietknięta leżała w plecaku, a ja po raz pierwszy pojechałam gdzieś bez planu, na totalnym spontanie, nie wiedząc nawet, co Poznań ma do zaoferowania (hehe, kto pamięta mój zeszłoroczny krakowski konspekt?). No zwyczajnie się nie wyrobiłam w czasie z planowaniem, za dużo się dzieje. Do Podborska na schrony też jeszcze nie dojechałam, ale ogarniam temat, może jeszcze przed wakacjami się uda tam dotrzeć.

Tradycyjnie - bileciki ;)
dwa na pociąg i dobowy na komunikację miejską.

Polska na 100%: Krok 1/9 zrealizowany :)